مریم تاجیک: می گویند سیب شیرین است و سل این بار بر آن شد تا با طعم شهدآگین سیب، رنج های ناگفته زمینی را به نسیان سپرده و بی واسطه، آدمیان و خلوص شان را خطاب کند. دوازدهمین مجموعه آنسامبل سل با تمرکز بر فلسفه موسیقی و ژرفای هنر در اختیار دوستداران موسیقی کلاسیک قرارگرفت. فضای این کار آمیزه ای از آداجیو و آندانته تا حرکات هماهنگ است که از سطحی ترین لایه های روح تا پنهان ترین زوایای آن را – که گاهی همگان از آن فرار می کنند- به بازی می خواند. اولین آوا از «زیبابین» (kaleidoscope)؛ مجموعه قطعات برای ویلن، اثر سزار کویی آهنگساز روس است. این قطعه چهاردقیقه ای- Orientale - در واقع شالوده این مجموعه قطعات بوده و با پس زمینه ای آرام و ممتد، گویی شنونده را از خواب بیدار می کند. نوای بعدی که برگرفته از اپرای خشایار شاه هندل است، هنوز همان تم آرام را دنبال می کند. اما باخ و تارتینی این آرامش را به هم زده تا قطعه ششم که به قول سازنده آن، «گلوک» نوای سازها با هم در فرم اپرایی به حمایت از درام بر می آیند. در ادامه، باز نواها اوج گرفته و در فرم های روندو و سرناد، شنونده را به بازی می خوانند تا قطعه سیزدهم که سزارکویی انگار با همان نوای آرام و ممتد آرامش را به میان می آورد و در آخر بازی کسی می گوید که بعد از یک رویای زیبا باید حرکت کرد و این همان کنده شدن از زمین و حیله های آن است که گریبانگیرمان نشود تا شاید به رهایی بیندیشیم که گرچه سخت اما شیرین است. گفتنی است، اطلاعات بیشتر در مورد این اثر و آنسامبل سل در سایت

www.solmehabadi.ir در دسترس است.