بعضی ها توی روابطشان با اطرافیان اهل حساب و کتاب اند. مدام چشم می دوانند و توی ذهنشان چرتکه می اندازند که دست شان بیاید اموال یا موقعیت دیگران می تواند چه نفعی به آنان برساند. بعد مجبورند برای روز مبادایی که ممکن است نفعی از آن ها بهشان برسد، همیشه - حتی وقتی که نیازی به طرف ندارند - طوری رفتار کنند که انگار بهش نیازمند هستند. این عده در واقع خودشان را «تقسیم» می کنند و هر بخش را نزد کسی می گذارند تا در روز مبادا به زیاد شدن اندوخته شان کمک کند. اما به خاطر همین بخش بخش شدن، در نهایت بخش کوچکی ازشان باقی می ماند که همین بخش نیز نیازمند دیگران است.

دسته دیگری هم هستند که بازاهل حساب و کتاب اند، اما نه مثل دسته اول که از حساب و کتاب فقط چرتکه انداختنش را بلندند. می دانند که یک عدد کلان حاصل جمع انبوه عظیمی از اعداد خرد است. به همین دلیل خودشان را نزد دیگران تقسیم نمی کنند تا همیشه یک رقم بزرگ باشند نه یک باقیمانده ی خرد که بهش رقم اعشاری هم بدهی، باز کوچک است!