1- یک بار از «ویم وندیس» پرسیدم چگونه مناسبات موجودات عالمی تجریدی را در آثارش تا به این حد قابل باور نشان می دهد در جواب گفت: مناسبات ذهنی خود را بر هر دو عالم تحمیل می کنم. پرسیدم چگونه؟ گفت با سوال از نسبت خود با چیزها (آن گونه که هایدگر می گوید) دو نمایشنامه «بازیگر و زنش» و «آدم خوابش می گیره» در حال سوال از نسبت ما با حیاتی است که این روزها سخت با آن درگیریم. از رابطه، فهم متقابل و گفت وگو که از نیازهای ضروری انسان امروز است تا موضوعاتی مثل مهاجرت، تنهایی، عشق، ایمان و مرگ و این همه از خامه پرشور و قلم صادقانه استادم علی نصیریان در قالب شخصیت پردازی حساب شده، ساختار بدیع و جذاب و نگاه دقیق و موشکافانه به شخصیت ها و دیالوگ نویسی هوشمندانه حاصل آمده است و این درست همان متنی بود که دوست می داشتم کارگردانی کنم.