مارتین هایدگر در معرفی خود چنین جلوه می دهد که گویا از همان آغاز پرداختن به فلسفه، درگیر پرسش هستی بوده است. می گوید که خواندن رساله دکترای فرانتس برنتانو با عنوان «درباره معنای جداگانه هستنده از نظر ارسطو (1862)» در سال 1907 او را با مسئله هستی رودررو کرده است. او چنین می نماید که گویا این پرسش همواره مسیر فکری او را از آغاز تا «هستی و زمان» و از «هستی و زمان» به بعد تعیین کرده است.

واقعیت این است که هایدگر در فضای فلسفی ای آغاز به اندیشه می کند که موضوع مرکزی آن بنیانگذاری علم است. فلسفه باید علمی شود و علم باید تفسیر فلسفی شود و همچون گذشته از فلسفه حرف شنوی داشته باشد. هایدگر نوپا