سلام می داد و دنبال دسته حرکت می کرد. هر سال همین کار را می کرد. سال ها بود که در ایام محرم عشق امام حسین (ع) وجودش را لبریز کرده بود ولی این بار انگار قلبش به گونه دیگری می تپید.

زن قدم برمی داشت و با صدای طبل قلب شکسته اش بیشتر فرومی ریخت. می رفت و اشک می ریخت. آنقدر که دیگر توان قدم برداشتن نداشت. نزدیک حسینیه رسیده بود. همانجا زانو زد و دست هایش را روبه آسمان گرفت.

دست های پرچین و چروک و خسته اش، دست های پینه بسته اش. دلش شکسته بود. چقدر با این دست ها شرافتمندانه کارگری کرده بود. پس از مرگ شوهرش شده بود پناهگاه سه بچه قد و نیم قد. تمام جوانی اش را به پای آنها ریخته بود.