شاید داستان بینوایان ویکتورهوگو در غرب سرآغازی برای پدیده کارتن خوابی باشد، ولی در ایران با توجه به شرایط فرهنگی حاکم بر مردم کشورمان، این پدیده نوظهور است و طبعا در برخورد و نگهداری از کارتن خواب ها نیز باید با توجه به شرایط خاص فرهنگی این سرزمین اقدامات لازم صورت گیرد.

رضا ارونقی، کارشناس روانشناسی در این خصوص به «شوک» گفت: کارتن خواب ها ممکن است از عوامل مختلف و گوناگونی رنج ببرند تا حاضر باشند شرایط سخت خیابان خوابی را به زندگی حتی با حداقل امکانات هم ترجیح دهند. تمام آنها دچار مشکلات مالی نیستند، اعتیاد و نیز سرخوردگی های اجتماعی و روانی عاملی است که گاه آنها را در چنین شرایطی قرار می​دهد. بسیاری از این جماعت تنها نیاز به سرپناه و خوراک ندارند، بلکه بیشتر از این امکانات روزمره، نیاز به مشاوره جدی روانشناسی دارند تا آنها را به زندگی برگرداند.

ارونقی رفع سرخوردگی های اجتماعی را تنها با مشاوره ممکن دانست و تصریح کرد: کارتن خوابی جرم نیست، بیماری است، کما اینکه اعتیاد هم جرم نیست و بیماری است به همین دلیل باید از روش های روانشناختی با چنین پدیده ای روبه رو شد نه با زور، تهدید و ارعاب. اگر با یک سرخورده اجتماعی با ارعاب برخورد شود او نه تنها به شرایط عادی بر نمی گردد، بلکه سرخورده تر شده و به راه های نامناسب تری کشیده می شود.

سیدمهدی عظیم زاده، جامعه شناس نیز با تاکید بر رفع معضلات اجتماعی در جهت کاهش پدیده کارتن خوابی گفت: جامعه ای که از مرحله سنتی به مرحله ماشینی در حال گذار باشد به هر حال آفت هایی ایجاد می کند. برای رفع این آفات باید از فرهنگ آن جامعه بهره برد، جامعه ایرانی یک جامعه ارزشی - احساسی است و شرایط چنین فرهنگی ایجاب می کند از واژه تعامل به جای مبارزه و برخورد استفاده شود. طبعا واژه های

این چنینی و نیز استفاده از عناوینی همچون «طرح جمع آوری» برای پدیده های بحران زا مورد استفاده قرار می گیرند و نتیجه این عناوین همان برخوردهایی می شود که شما منتشر می کنید.