اختلال بیش فعالی (ADHD) یک بیماری است که کودکان مبتلابه آن از توانایی برای تمرکز و توجه محروم می شوند. این کودکان و نوجوانان در واقع دچار یک نوع حواس پرتی هستند و همین مسئله باعث می شود که به سختی بتوانند کاری را به پایان برسانند و یا برای مدتی طولانی به حرف های معلم شان

گوش فرادهند.

طبق آمارهای ارائه شده 3 تا 5 درصد از کودکان دچار بیش فعالی هستند، اما کارشناسان بر این باور هستند که این رقم بالاتر از 10 درصد است.

برای شناخت این بیماری علائم گوناگونی وجود دارد که به مهم ترین آنها اشاره می شود.

اگر بیش فعالی درمان نشود زندگی اجتماعی و تحصیلی کودک را تحت تاثیر قرار می دهد. از آنجا که این کودکان امکان تمرکز ندارند اغلب نمرات درسی و تحصیلی شان پائین است و در ارتباط با دوستان و گروه همسالان دچار مشکل هستند همین مسئله سطح اعتماد به نفس آنها را پائین می آورد و به رفتارهای مخاطره آمیز منجر می شود. به همین دلیل است که خطر ابتلابه افسردگی دوران کودکی و اختلالات اضطرابی در میان این گروه از کودکان و نوجوانان بیشتر دیده می شود.

انتقال دهنده های عصبی در این کودکان به علت عدم تعادل در موادشیمیایی مغز دچار نقص هستند و این بی نظمی باعث ایجاد رفتارهای غیرعادی در آنان می شود. کارشناسان بر این باور هستند ژنتیک نقش عمده ای در این زمینه دارد.

هیچ تست آزمایشگاهی برای تشخیص ADHD وجود ندارد ولی پزشکان در پاسخ به سوالات و توصیف خانواده از مشکلات رفتاری و ارزیابی وضعیت تحصیلی یک کودک متوجه می شوند که او چه وضعیتی دارد. اگر این بی توجهی و تکانش گری 6 ماه طول بکشد پزشکان احتمال بیشتری برای ابتلای کودک به بیش فعالی می دهند.