رضا براهنی در رساله «چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم؟» که بنا به اشاره مقدمه کتاب بحران رهبری نقد ادبی حاصل عمل نظری وی در فاصله سال های 68 تا 73 است؛ در عین حال بنا به قرائت خود او هم پایان دوران شعر نیمایی و هم پایان طلاو کیمیای نقدنویسی مدرنیستی بر مس و خاک ارتجاع ادبی است و هم آغاز دوران شعر زبانی (شعر خطاب به پروانه ها) و دوران بنیاد گذاشتن نظریه ادبی پسامدرنیستی است. براهنی با چاپ رساله فوق کار را یکسره کرد و امید هرگونه مصالحه ای را بر باد «تارانیدن گرفت». اما کار چه کس یکسره شد و امید چه گیسویی بنیادش بر باد رفت؟ کار اگزیستانسیالیسم سارتری و مارکسیسم غربی (هم لوکاچ هگلی و هم مارکوزه فرویدیست)