خداوند انسان را با ظرفیت ذهنی بالایی آفریده است که قابل قیاس با دیگر جانداران نیست. در عین حال برای اینکه این ظرفیت به فعلیت درآید، نیاز به آموزش و یادگیری است. کودک در درجه نخست از مادر و پدر می آموزد، سپس دیگر اعضای خانواده و پس از آن آموزگار و همسالان خیلی چیزها را به او می آموزند. کودک و نوجوان از طریق مشاهده محیط اطراف و دیدن دیگر آفریده های خداوند با امور گوناگون آشنا می شود.

کودکان علاقه ویژه ای به مشاهده موجودات و پدیده ها دارند، در دانشمندان، این علاقه دوران کودکی تداوم می یابد، آنان با مشاهده حرکت برگ درختان در اثر وزش نسیم، پرواز پرندگان، گردش ستارگان و زندگی جانوران به بسیاری از رموز جهان آفرینش پی می برند و می کوشند قوانین جاری بر پدیده ها را دریابند و به اختراع و اکتشاف می پردازند.

انسان از افراد شاخص جامعه و پیشوایان دینی نیز می آموزد اما در بالاترین درجه ائمه معصومین هستند که بالاترین فرصت را برای آموزش فراهم می کنند و رفتار و گفتار و حتی سکون و سکوت آنان نیز آموزنده است.

آموختن از این سرمشق ها به معنی آموختن شناخت فرصت ها و بهره گیری از فرصت هاست. فرصت آموزش مهر و محبت از مادر، فرصت آموختن نظم و ترتیب از پدر، فرصت آموختن مهارت های نظری و عملی در مدرسه، از اینگونه فرصت ها است.

آشناکردن جامعه با شگفتی های جهان آفرینش، در اختیار گذاشتن امکان کسب تجربیات دست اول از طریق تجربه و آزمایش برای کودکان، فراهم کردن آشنایی با هنر و هنرمندان راستین و دانشمندان علوم طبیعی و عالمان دین، فرصت های بی نظیری را برای اعضای جامعه فراهم می کند تا با دیدگاه های شایسته و نو و راه هایی برای عملی کردن توان نهفته خویش آشنا شوند، در عین حال فرصت سازی برای آموختن رفتار شایسته که برای زندگی خوب در این جهان و رستگاری در آخرت لازم است با شناختن دقیق زندگی معصومین (ع) میسر می شود.