هفته گذشته خبر اخراج جی. هابرمن، منتقد ارشد ویلج وویس، محافل هنری و روشنفکری و منتقدان آمریکایی را تکان داد. سابقه، اهمیت و نفوذ این منتقد در نقدنویسی معاصر باعث شد که این صفحه را به هابرمن و نقد و ریویونویسی سینمایی معاصر اختصاص دهیم.

اگر تاریخ نقدنویسی در آمریکا را به چهار دوره تقسیم کنیم (از عصر صامت تا ورود صدا، از اواخر دهه 30 تا اواخر دهه 40، عصر طلایی نقد از دهه 1950 تا 1970 و از دهه 1980 تاکنون)، هابرمن را می توان جزو همین دسته آخر قرار داد که افزون بر او، این منتقدان را نیز دربرمی گیرد: استنلی کافمن، آرموند وایت، دیوید دنبی، دیوید تامپسن، کنت توران، کنت جونز، ای. ا. اسکات، راجر