حدود یک سال و نیم پیش مسوولان ارکستر پارسیان به من گفتند که می خواهند برای بالابردن سطح کیفیت گروه شان به استانبول بیایند تا من با آنها حدود دو هفته کار کنم. تقاضای آنها را بدون شرط و بدون انتظار زیاد، صرفا چون ایرانی بودند، قبول کردم. این نوازند گان جوان ایرانی، به خرج خودشان، با هواپیما به استانبول آمدند و حدود دو هفته در هتل مستقر شدند. از همان روز اول که ما شروع به کار کردیم من شیفته این جوانان ایرانی شدم. من خودم با وجود اینکه روزی چهار ساعت با ارکستر سمفونیک استانبول تمرین داشتم و قرار بود کنسرتی هم برگزار کنیم هیچ وقت از کار کردن با آنها خسته نشدم. از آن روز به بعد این بچه ها باعث افتخار من ایرانی شده اند. بعد از این دو هفته به هر جایی که برای رهبری ارکستر رفته ام و داستان آمدن این ارکستر به استانبول را مطرح کرده ام مردم شگفت زده شده اند و اغلب می گویند اقدام این ارکستر در تاریخ موسیقی جهان بی نظیر است. شیفتگی من فقط به دلیل نتیجه بسیار عالی این دو هفته نبود، بلکه «انضباط»، «دیسیپلین» و «پشتکار» این افراد برای هر ایرانی می تواند نمونه باشد. اینها باعث افتخار من، حتی در ترکیه شده اند. این گونه گروه ها می توانند بهترین سفیر برای هر مملکت پیشرفته ای باشند. این گروه ایرانی ثابت می کند که معاونان هنری و اعضای شوراها و بقیه مسوولان در 60 سال گذشته در اشتباه بوده اند و اگر قدر این جوانان ایرانی را بدانند می توانند برای مملکت شان افتخار بیاورند. مانند ارکستر سیمون بولیوار کشور ونزوئلاکه هم اکنون به تمام جهان سفر می کند. هر رهبری در هر شغلی، چه فرهنگی و چه سیاسی، آرزوی داشتن چنین جوانانی را دارد. در هر صورت، از وقت آشنایی با این جوانان در استانبول، امید من به هنرمندان ایرانی بیشتر شده است و ان شاءالله روزی وزیری پیدا خواهد شد که قدر این سرمایه های فرهنگی ایرانی را بداند و از آنها برای آبروی مملکت حمایت کند.

با احترام، وین