پشت پنجره ایستاده ام. برف دارد آرام آرام می بارد. شیرین و سارا به خوابی عمیق فرورفته اند. ولی نمی دانم چرا امشب خواب به چشم من راه نمی یابد. از پشت پنجره کنار آمدم و روی تخت نشستم. جزوه ها و کتابم را نگاه کردم. هنوز بسیاری از کارهای دانشگاه را انجام نداده بودم. در آن لحظه آرزو کردم؛ کاش هنوز مدرسه ای بودم. آن وقت این برفی که دارد می آید بر زمین می نشست و مدارس تعطیل می شد!... آخ که چقدر خوب می شد. با همین فکر و اندیشه آرام آرام پلک هایم سنگین شد و به خوابی سنگین و عمیق فرو رفتم. صبح که چشم هایم را باز کردم، چشمم به ساعت دیواری افتاد که 9صبح را نشان می داد.