آنهایی که در جشنواره امسال فیلم فجر، توفیق تماشای مستند «در جست وجوی پلنگ ایرانی»، ساخته فیلمساز جوان اما سختکوش و هنرمندمان، فتح الله امیری را داشتند، خوب می دانند که در واپسین سکانس فیلم، آنجا که تماشاچی درمی یابد یک شکارچی اجیرشده از سوی گروهی از کشاورزان البرز مرکزی، زودتر از گروه فیلمبردار توانسته یک پلنگ ماده ایرانی به همراه توله هایش را از میان بردارد، چه حال پژمانی را تجربه کرده است.

همیشه با خود می اندیشم، چه حالی دارد پلنگ البرز مرکزی ایران، زمانی که کیلومترها می پیماید، اما هم نوعی نمی بیند؟ و چه حالی داشت آخرین ببر در مازندران یا شیر در ارژن، زمانی که هرچه گشتند، هیچ نشانی