با اینکه سینمای سه بعدی مورد عجیبی در سینمای جهان محسوب نمی شود، اما مردم ما آشنایی زیادی با این نوع از سینما دارند. ما کمتر اروپایی را می بینیم که اشرافی به این سینما نداشته باشند یا فیلم های آن را دنبال نکنند. از طرفی هم فیلمسازان ما مدت هاست که در کشور فیلم های سه بعدی مستند می سازند اما به دلیل عدم امکانات و عدم وجود سینماهای سه بعدی این فیلم ها متاسفانه قادر به نمایش نبودند. در حال حاضر تهیه دوربین های ساخت فیلم سه بعدی پرهزینه نیست، اما شاید چون سینماگران جایی برای نمایش آن نداشته اند به سمت ساخت این فیلم ها نمی روند.

گفته می شود که چند سینما مجهز به قابلیت های پخش فیلم های سه بعدی شده و قرار است که سینماهای بیشتری هم به این امکانات مجهز شوند، اما مساله اصلی این است که آیا می شود فیلم های سه بعدی را در سینماهای ایران و با توجه به فرهنگ کشورمان نمایش دهیم؟ فیلم های سه بعدی، فیلم هایی هستند که با عینک دیده می شوند و ویژگی های خاصی از نظر داستانی دارند که با توجه به موقعیت فرهنگی ایران قابلیت پخش در سینماهای ایران را ندارند. با توجه به کمبود سالن های مجهز به تجهیزات پخش فیلم های سه بعدی، این احتمال وجود دارد که بشود سالانه سه، چهار فیلم خوب از سینمای سه بعدی جهان پخش شود که این خاصیت را دارد که از این نظر عقب مانده نمی مانیم. در حال حاضر فیلم «تن تن» در این ژانر از سینما در سالن های سه بعدی در حال پخش است که به نظر می رسد تجربه خوبی خواهد بود. این فیلم هم انیمیشن است، هم جذاب و هم خانوادگی و شاید شروع خوبی برای سینمای سه بعدی در ایران باشد.