چین های دامنش را داده دست باد و بی خیال روی زردی گل های زیر پایش پشت به ارسی و طاقی فیروزه ای ایستاده است. چهره اش را نمی شود خواند، حتی خط نگاهش را هم نمی شود دید، نمی دانم زیر لب حافظ زمزمه می کند یا نه؟ اما می دانم که راه زیادی آمده تا از دشت های شیراز خودش را به گوشه یکی از پیاده روهای مشهد برساند تا آنها که چشم انتظار سوغاتش از بهار شیراز بودند، بیش از این معطل نمانند...

صبح روز آخر اسفند 90 که مشهدی ها با هیجان رتق و فتق امور باقیمانده از سال کهنه، خانه را به مقصد خیابان های شهر ترک کردند، با صحنه هایی متفاوت در پیاده رو و خیابان مواجه شدند. «اتفاق»، اضافه شدن تصاویری شاعرانه و دلنشین