پس از بررسی و نقد اجمالی دو مکتب لذت گرایی آریستیپوسی و لذت گرایی اپیکوری مناسب است به تبیین مسئله لدت و جایگاه آن در نظام اخلاقی اسلام بپردازیم. حقیقت آن است که با نگاهی اجمالی به هر یک از افعال و امیال و خواسته های خود به وضوح درمی یابیم که محرک و عامل اصلی ما در انجام آن کارها رسیدن به لذت و گریز از درد و رنج است. این مسئله در لذتهای حسی کاملاروشن است. ممکن است تصور شود که این حکم را نمی توان درباره همه فعالیتها و رفتارهای آدمی جاری دانست؛ زیرا در برخی از کارها محرک اصلی و عامل انجام آن، حکم عقل یا دستور خداوند است و در ظاهر، ممکن است هیچ گونه لذتی در آنها نباشد. اما اگر نیک بنگریم، خواهیم