یک فیلمساز جوان اهل کره جنوبی با دوستان قدیمش ملاقات می کند، دوستان تازه ای می یابد و مدت کوتاهی با همسر سابقش تجدید دیدار می کند. این موارد در بیشتر آثار کمدی حدیث نفس گونه ای که هونگ سانگ سو نوشته و کارگردانی کرده است، آثاری که روزبه روز درون گرا تر می شوند، وجود دارد. با این عبارات می توان «روزی که او می رسد» را به بهترین نحو توصیف کرد، تجربه ای طولانی و پر پیچ و خم که بارقه هایی از روش های زیرکانه موج نو سینمای فرانسه و تکرار ساختاری دورهمنشینی هایی که شاخص آثار هونگ است را با هم دارد. این اثر نسبت به آثار قبلی او، «فیلم اوکی» و «روز» اثری زمخت تر است ولی ارتباط برقرارکردن با آن ساده تر است و به جشنواره هایی خواهد رسید که فیلمساز به آنها خو گرفته است در حالی که می توان انتظار داشت که کمتر به سالن های نمایش فیلم برای عموم برسد.