در جریان مبارزه در طول نهضت اسلامی، دانشگاه ها یکی از نقاط اتکا برای پیشبرد انقلاب به شمار می رفت. این وضعیت به طور مشخص در دهه 1350 که جنبش دانشجویی با گفتمان اسلامی قوت قابل ملاحظه ای یافت این انتظار را به وجود آورد که بعد از پیروزی انقلاب نیز دانشگاه و دانشجویان به عنوان یکی از اثر گذار ترین اقشار جامعه در تداوم جریان انقلاب نقش خود را به خوبی ایفا نمایند. اما در میان حضور برخی گروه ها و دستجات سیاسی و البته شبه نظامی در دانشگاه ها مشکلاتی را به وجود آورد. به گونه ای که اندکی پس از پیروزی انقلاب دانشگاه ها به ستاد ها و مراکز فعالیت های گروه های سیاسی بدل شد که عمدتا مخالف نظام نوپای جمهوری اسلامی بودند.