هفته گذشته، وال استریت ژورنال مقاله ای را در ارتباط با این موضوع که مدیران عامل در کشورهای مختلف دنیا چگونه وقت خود را سپری می کنند، منتشر کرد.

در تحریر این مقاله از داده های تحقیقاتی گسترده استفاده شده بود. اکثر این داده ها توسط گزارش های منشی های عامل، از ساعات فعالیت آنان به دست آمده است. در این مقاله همچنین ذکر شده است که منشی ها فقط فعالیت هایی را گزارش داده اند که بیش از ده دقیقه از وقت مدیرعامل را به خود اختصاص داده است.

شکل زیر نمایانگر نحوه فعالیت مدیران عامل در یک هفته متشکل از 55 ساعت کاری است.

قسمتی از این داده ها که توجه ویژه ای را به خود معطوف کرده است، ساعات سپری شده در جلسات (18 ساعت در هفته) و فعالیت های گوناگون (20 ساعت) از جمله صرف غذا، رفت و آمد، تماس های تلفنی غیرکاری و فعالیت های شخصی است. در این مقاله همچنین بیان می شود که نحوه سپری شدن اوقات مدیرعامل یک شرکت، اطلاعات مفیدی را درباره شیوه مدیریتی و تفاوت های فرهنگی در کشورها در اختیار قرار می دهد. این داده‎ها می توانند موضوعی ساده تر و مهم تر را نیز بیان کنند: اینکه چه فعالیتی کار واقعی است، به فردی بستگی دارد که آن کار را انجام می دهد. برای مثال، آیا ساعات سپری شده در مسیر، برای رفتن به محل کار یا بازگشت از آن، جزو ساعات کاری یک کارمند عادی محسوب می شود؟ طبق بررسی های انجام شده و استفاده از تعدادی پرسشنامه، ساعات رفت و آمد در ایالات متحده آمریکا، به عنوان ساعت کاری محسوب نمی شود. پس چرا نویسندگان این مقاله، این ساعات را جزو ساعات کاری مدیر عاملان قرار داده اند؟

با کسر ساعات فعالیت های شخصی مدیرعامل، میانگین ساعات کاری به 35 ساعت از55 ساعت استاندارد کاری کاهش می یابد، عددی که حتی از ساعات کاری سایر کارکنان یک شرکت کمتر است. به عنوان مثال، میانگین ساعات کاری کارکنان آمریکایی بدون در نظر گرفتن اضافه کاری و... در سال 2010 میلادی حدود 05/40 ساعت در هفته تخمین زده شده است.

شاید اکنون زمان این باشد که ساعات کاری خود را با دقت بیشتری محاسبه کنیم یا لااقل توجه بیشتری به تفاوت محاسبه ساعات کاری میان کارمندان عادی و سایرین معطوف کنیم.