ناشر هم مانند هنرمندان می تواند سلیقه سازی کند. درست مثل یک دوستی یکطرفه است. شما تا زمانی که من را نشناسید نمی توانید هیچ حرفی از من قبول کنید. اگر به شما بگویم این سفید است شاید اصلا قبول نکنید. ولی وقتی با من دوست شده و به من اعتماد کنید اگر بگویم این کتاب سیاه رنگ است شما می گویید بله درست است. چرا؟ چون به من اعتماد دارید. منظور من این است که ما آیتم های خیلی گمنامی در ذهن مخاطبانمان داریم که به سمتی که اشاره شد می روند. در عرصه نشر هم باید حواسمان باشد که درجا نزنیم؛ درجا زدنی که موجب ازدست دادن مخاطبان ما خواهد شد. در کار نشر که سال هاست درگیر آن هستم باید بگویم که دیگر تئوری های دانشگاهی کارساز نیستند. این را به عنوان فردی می گویم که حدود 10 تا 12 سال است در دانشگاه های تهران درس های تخصصی رشته گرافیک را تدریس می کند.

آن چیزی که ما در دانشگاه هایمان به عنوان اصول کلاسیک گرافیک درس می دهیم با آن چیزی که مخاطب انتظار دارد و می طلبد بسیار متفاوت است. ما خیلی اوقات مجبور می شویم قاعده ها و اصول آکادمیک را بشکنیم تا با مخاطب ارتباط برقرار کنیم. البته این بحث خیلی گسترده تر از آنی است که در گفت وگوی ما مطرح شد.