جلیل شهناز جزو نوازندگانی است که مرتبه و جایگاهش او را از لقب استادی بی نیاز می کند. لقب استادی را به اشخاصی می دهند که با همتایان خودشان قابل سنجش باشند، اما استاد شهناز اساسا با کسی قابل سنجش نیستند، حتی دیگران را هم نمی توان با استاد شهناز مقایسه کرد. در واقع جلیل شهناز، حسن کسایی و فرهنگ شریف آخرین بازمانده ها از نسل تک نوازان بزرگ هستند و جامعه موسیقی ما بداهه نواز بزرگ جز اینها ندارد. جلیل شهناز غیر از توانایی شگفت انگیز در خلق ملودی توانستند زبان تکنیکی- هنری تازه یی را برای تار خلق کنند و رشد و نبوغ موسیقی خود را مدیون دو عامل مهم هستند: یکی محیط زندگی و دیگری وراثت.

صدای تار جلیل شهناز در حافظه تمام اشخاصی که با موسیقی اصیل ایرانی الفتی داشته اند زنده است. نوازندگی استاد شهناز مورد استفاده سه گروه مجزا می تواند قرار بگیرد: یک: تارنوازان، دو: ملودی سازان و احیانا تنظیم کنندگان برای ارکستر ایرانی، سه: خوانندگان آواز اصیل ایرانی و بیهوده نیست که استاد شجریان گفته اند: من تنها خواننده یی هستم که خودم را شاگرد استاد جلیل شهناز می دانم.