هم «ابن عربی» و هم «ذوالنون» مصری ستارگان بزرگ آسمان عرفان و درونگرایی اسلامی هستند. در واقع ما ایرانیان که با اقیانوسی از عرفان و تصوف، در عمیق ترین لایه های آن روبه رو بوده ایم، کمتر به تصوف غیرایرانی پرداخته و اندیشیده ایم. اما البته محی الدین ابن عربی و ذوالنون برای ما همچون خویشاوندی فرهنگی و تمدنی، آشنا و عزیزند. ذوالنون را از طریق تذکره های عرفای بزرگ ایران خاصه «تذکره الاولیای شیخ فریدالدین عطار نیشابوری» می شناسیم و «شیخ اکبر محی الدین» را از طریق «فتوحات مکیه» و بیش از آن به واسطه اثر شیوایش «فصوص الحکم» در فرهنگ ایرانی پذیرفته و هضم کرده ایم. شروح پرتعداد ایرانی بر فصوص آنقدر متنوع