معلوم نیست چرا همه در روز جوان به فکر مرثیه خوانی برای جوانان می افتند و حالاکه در روز جوان قرار داریم، برخی یادشان افتاده که روزی روزگاری شورایی بود به نام شورای عالی جوانان. بعد از چند سال، این شورا برای بررسی مسائل انبوه جوانان کشور کافی نبود، برخی به فکر افتادند، تا شورای عالی را به مرکز ملی جوانان تغییر نام دهند.

اما تعداد جوانان آن قدر زیاد بود و مطالباتشان از حد انتظار فراتر؛ که مرکز هم نمی توانست پاسخگوی خواسته جوانان باشد، پس لاجرم گروه دیگری متفاوت از گروه های قبل، از دل مرکز، سازمان ملی جوانان را بیرون آوردند و برج و بارویی برایش ساختند. برج و بارویی در خیابان آفریقای تهران، با چند صد کارمند اداری و اجرایی و سازمان های استانی تابعه، این سازمان بخوبی و خوشی روزگار می گذراند که ناگهان یک دست از غیب رسید و تصمیم به دورکاری کارکنان دولت گرفت و کدام یک از کارکنان دولت، مانند کارمندان سازمان ملی جوانان برای دورکاری ارجح تر، رئیس سازمان که زمانی به جوانی شهره بود و مشکلات جوانان را بهتر درک می کرد، دستور به دورکاری 40 درصد کارمندان سازمان ملی جوانان داد. اما قضیه به همین جا ختم به خیر نشد، دورکاری کارمندان همان و زمزمه کوچک سازی دولت و ادغام سازمان ها و تشکیل وزارتخانه های جدید همان. پس گروهی کمر خدمت بستند و گفتند که سازمان، جوابگوی مطالبات حدود 30 میلیون جوان مملکت نیست، اصلاچرا نباید جوانان این مرز و بوم، وزارتخانه ای مخصوص داشته باشند و چون جوانان این مملکت، ورزش دوست هستند، پیشنهاد تشکیل وزارتخانه ورزش و جوانان مطرح و با اکثریت آرا تصویب شد. بنابراین، از آنجا که شورا و مرکز و سازمان برای پاسخ به مطالبات جوانان کافی نبود، امروز با وزارتخانه ای نوپا روبه روییم که ادعا می کند برای برنامه ریزی در حوزه مسکن، ازدواج و اشتغال جوانان، جان برکف فعالیت می کند، اما معلوم نیست چرا این سازمان در هیاهوی زرق و برق مسابقات و لیگ ها و فدراسیون های ورزشی مدتی است، مطالبات جوانان را مسکوت گذاشته است، به طوری که کمترین خبر از این سازمان برای اقدام عملی در این حوزه به گوش نمی رسد. این اهمال، صدای برخی نمایندگان مجلس را هم درآورده است. اینجاست که برخی با حسرت آرزو می کنند کاش هنوز وزارت جوانان در حد شورا می ماند و وزارتخانه ورزش، بهانه ای برای نسیان در امور جوانان نمی شد.