تعامل حمایتی میان مجری و رسانه مسئله ای است که نمی توان به راحتی از کنار آن گذشت؛ مجری هرچند از فوت و فن اجرا بهره مند بوده و در حوزه فعالیت خود قدر باشد، باز هم نیاز مبرم به ظرف پرقدرت رسانه دارد و در این بین رسانه (خاصه تلویزیون) بی حضور مجریان خود، که در آوردگاه تصویری برخی را می توان ستاره نامید، افقی کم فروغ در پیش خواهد داشت.

اگر ستاره سازی در سینما را مختص طیف بازیگر بدانیم، این روند حرفه ای، کم و بیش حوزه کاری اجرا در تلویزیون را هدف قرار می دهد؛ هرچند گاه به اشتباه شومن های تلویزیونی را نیز ستاره می نامیم ولی مقصود و هدف در این جا آن دسته از مجریانی هستند که با سرمایه گذاری و