نسل من عباس صفاری را از سال های دور و با شعرهایی که از همان دوردست های آن سوی کره زمین به مقصد نشریات مرجع ادبی دهه 70 می فرستاد به یاد می آورد. صفاری شاعری است که از جهات بسیاری خلاف آمد عادت عمل کرده است. او اصلانمی ترسد معمولی باشد، می تواند ساده ترین خیال هایش را با معمولی ترین کلمات به شعر تبدیل کند چراکه اطمینان دارد ساده ترین خیال های یک خیالپرداز معادل دورازدسترس ترین خیال های یک آدم معمولی است. مثل بیشتر خیالپردازها، او نمی ترسد که رمانتیک باشد. جهان در خیال های او همان طور است که باید باشد و شهر شعر او«در نقشه هیچ کشوری نیست». به علاوه در این شهر «هیچ تنابنده ای بی اجازه او آب نمی