داریوش خنجی فیلمبردار ایرانی -فرانسوی به این شهره است که به حرف کارگردان ها بسیار خوب گوش می دهد و بعد پیام آنها را به پیام و هدف خودش بدل می کند.

در ترجمه خبرآنلاین از «نیویورک تایمز» خاطراتی از کارگردانان متفاوت بیان شده است. با او در آشپزخانه آفتابگیر خانه قرن هجدهمی اش در نزدیکی کلیسای سن-سولپیس در «پاریس» به گفت وگو نشسته اند.

علاقه به تاریکی کارنامه خنجی را پر کرده، اما آخرین کار او «تقدیم به رم با عشق» که سومین همکاری اش با «وودی آلن» است سرشار از نور و رنگ های شاد است. خنجی و آلن از نور درخشان آفتاب نفرت داشتند، برای همین از یک شرکت میلانی خواستند پرده هایی غول آسا طراحی کند که در آن گاز هلیوم در جریان بود و در ارتفاع 12متری سطح زمین قرار می گرفتند، در نتیجه آفتاب تیز روزهای رم را تلطیف می کردند. حتی گاهی روی این پرده، پرده هایی مشکی یا نقره ای رنگ پهن می کردند تا شدت آفتاب را کمتر کنند. خنجی در مورد همکاری با آلن می گوید: «بهترین تمثیل برای آلن موسیقی است. اگر همنوا با او بنوازید و ریتم او را پیدا کنید، او به شما همان آزادی را می دهد که برای بداهه پردازی در روایت داستانش می خواهید.» وودی آلن در پیامی الکترونیکی خنجی را «یکی از فیلمبرداران متفکر جهان» و «هنرمندی بسیار ظریف» توصیف کرده است. همین ترکیب نوآوری و انعطاف پذیری است که خنجی را به فیلمبرداری پرمشتری بدل کرده است. و این هفته به نیویورک می رود تا رنگ فیلم فعلابدون نام جیمز گری را تصحیح کند. ماجرای این فیلم در نیویورک دهه 1920 می گذرد و ماریون کوتیار، هواکین فینیکس و جرمی رنر در آن بازی می کنند. او در تبلیغی که سال 2011 با بازی چارلیز ترون برای کمپانی دیور فیلمبرداری کرد، با چالش نورپردازی طلا، کریستال و آینه در گالری شیشه ها در ورسای مواجه بود. ژان ژاک آنو، کارگردان فیلم مطرح «خرس» که از قدیم با خنجی همکاری کرده، در تماسی تلفنی از بلژیک در مورد ساختن این تبلیغ گفت: «می خواستم صحنه ای شبانه را در ورسای بگیرم. درخشش طلاو رنگ طلایی با نور شمع بیشتر است. پس من و خنجی تمامی پنجره ها را کور کردیم که 400 تا پنجره می شد.» خنجی برای گرفتن این نما از نور پایین شمع و لنز واید استفاده کرده است.