بزرگ بزرگان قبیله تئاتر بود. اگر کسی می خواست در خیمه نمایش دستی بر آتش برساند باید در کنار این کویر در سایه سار درخت معرفتش و جویبار دانشش حلاوت شهود می چید. نمایش ذاتش آیین است (حتی اگر اسطوره زدایی کرده باشد همزمانش اسطوره تازه ای را جان داده است.) و ابزارش شهود است و تخیل؛ کشف می خواهد و مرد سالک؛ طریقت دارد و سیر و سلوک؛ پیر می خواهد مانوس با شب هایی که پای چراغ، اندیشه را ورز دهد و روزها با خاک صحنه، اندیشه را جان. و او پیر بود، چراکه در سینه اش چراغ اندیشه می سوخت و او پیر قبیله بود چراکه همگان (بی هیچ تقسیم بندی) می توانستند در سایه سار معرفتش از جویبار دانشش سیراب شوند. او پیر بود چراکه همه جا کلاس درسش بود، آموزشگاهش، دانشکده اش، اجراهایش (اگر آن همه نکات ظریفی که در دل اجراهایش جای داده بود می گرفتی، می نوشتی یک دوره تحصیلی را پشت سر گذاشته بودی).