تردید نمی توان کرد که یکی از ماندگارترین چهره های هنری تئاتر ایران در عرصه شناخت و معرفی نمایش های جدی، هنری و فرهنگی اروپا در پنج دهه اخیر، استاد «حمید سمندریان» است. همه ما او را هنرمندی می شناسیم که با کار و حضورش بین دو دوره خلاقیت های نمایشی ایران در دوران جدید، خط فاصله انداخته است: بین کارهای دوره ای که به نوعی می توان آن را «اقتباسی» دانست و دوره ای که می توان آن را «تالیفی» نامید.

به استثنای دوره کوتاه و پرآشوب بعد از شهریور 1320 که «عبدالحسین نوشین» کوشید تا با دقت، قریحه و توانایی یگانه اش کارهای شتاب زده، شبه رمانتیک و تبلیغی دوران خود را با اجرای آثاری برتر و هنری پس زند و