ما لبخند نمی زنیم. عادت کرده ایم به خرده گیری هماره، به همیشه پرگلایه بودن. ما لبخند نمی زنیم و عادت کرده ایم به ندیدن خود. ساده دیگران را مورد عتاب قرار می دهیم و با نفی آنها به دنبال اثبات خویشتن می گردیم. ما عادت کرده ایم یا شاید تعبیر بهترش این باشد که مبتلابه درد «عادت» شده ایم.

در نگاه ما رفتار آن متصدی بانک که به قول خودمان از آغاز ساعت کاری سگرمه هایش را در هم کشیده جای انتقاد دارد، راننده تاکسی که از نداشتن پول خرد یا افزایش قیمت بنزین می نالد جای انتقاد دارد، فروشنده سوپرمارکت محله مان که احتمالاجنس مورد نظرمان را قدری به اشتباه گران تر از نرخ معمول به فروش می رساند، جای انتقاد