شکی نیست که تاریخ موسیقی پاپ و نوین ایران خواننده خوش صدا و مستعد کم نداشته است. با مروری بر آرشیو ذهنی مان از دهه 50 تا به امروز صداهای وسیع، سوخته، دورگه، حزن آلود، تنور، باریتون و سوپرانوی متعددی را به خاطر خواهیم آورد که هر یک ظرفیت هایی منحصر به فرد داشتند. اما در میان این همه صدای خوش و بهنجار و گوش نواز، اندک بوده اند (و هستند) خوانندگانی که «پرفورمنس» خاص خود را ارائه دهند. اهلش می دانند که در موسیقی گاه داشتن یک «پرفورمنس» و شیوه اجرایی خاص از داشتن یک صدای خاص هم مهم تر است. بسیارند خوانندگانی که صداهایی فوق العاده داشتند، اما تکنیک و پرفورمنس خواندن شان معمولی و گاه آنتی سمپاتیک بوده