نوری حمومی زودتر از همه آمده بود. می گفت این جلسات ذهنش را روشن می کند، دایم توی خیابان به مردم نگاه می کند و دنبال سوژه می گردد. می گفت از اینکه همه عمرش را توی حمام تلف کرده غصه می خورد. می گفت تا دیروز فکر می کرد همین که توی حمام کار می کند و کیسه و لیف و صابون می زند، کار خودش را توی دنیا انجام داده و با خیال راحت می تواند بمیرد و وقتی مرد، جلوی خدا می ایستد و می گوید کارش تطهیر مردم بوده اما حالامی دانست راه نجات آدم ها تطهیر روح آنهاست. بعد می گفت اگر این مصدق به دستش می افتاد چنان کیسه ای به پیرمرد می کشید که دست از لجبازی برمی داشت. می گفت این چه حکمتی است که هرکس به جایی می رسد فقط