نخستین باری که قصاید سنایی را خواندم، زانوهایم را جمع کردم توی سینه، و طوری که حتی خودم هم نشنوم، با حسی به همان غربت که بشر را از شکستن نخستین تابو مخمور می کند، گفتم: این قصیده زیبا نیست. این، تنها، کلامی است غرا. همان فردایش، مثل سلطان محمود که از بریدن زلف ایاز، خمار دوشینه در سر داشت، با احتیاط، دیوان سنایی را چون معشوقی که جمالش را فروخته باشی به عربده، برداشتم و دیدم که ملک الشعرای دربار خانقاهی، مجدودبن آدم سنایی، با نیشخندی آویخته از چشم هایش پیام می فرستد که: دستارت را زیر قبایت پنهان کن، خوانده هایت را بسوزان، و دیوانه لای خوار قرن خودت باش! (1)