گفتمان به تعبیر فوکویی، نه بیانگر ایدئولوژیک جایگاه طبقاتی است و نه گویای ایده آلیستی پندار ها: بخشی از ساختار قدرت در درون جامعه است و رابطه اش با قدرت فرا تر از در خدمت آن بودن یا مقاومت کردن در برابر آن است. گفتمان هم پدیدآورنده و ابزار قدرت است، هم سدی در مقابل آن: هم تولیدگر و تقویت کننده قدرت و هم خنثی کننده اش. به باور میشل فوکو، قدرت برای کنترل گفتمان از «ممنوعیت» استفاده می کند، «کسی حق ندارد همه چیز را بگوید.» این ممنوعیت متداخل در سه وجه خود را نشان می دهد: منع موضوع، رعایت آداب مربوط به اوضاع و احوال، حق ممتاز یا انحصاری کسی که سخن می گوید. (نظم گفتار، فوکو) صورت بندی گفتمانی تعیین می کند که کدام گزاره جدی است و به چه کسی این قدرت تفویض شده که به طور جدی سخن گوید.