حساب روزهایی که سینمای ما تبدیل به صحنه جنگ و دعواهای عجیب و غریب شده، از دست مان در رفته است. اما آنچه در این گیر و دار، نصیب مان شده، این است که حداقل همه فهمیده اند این هنر چقدر اهمیت دارد. دیروز خبر دادند که گروهی از نمازگزاران تهرانی بعد از نماز عبادی سیاسی جمعه تهران، دست به تظاهرات زده اند و نسبت به اکران یک فیلم و تولید یک فیلم دیگر اعتراض کرده اند. نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی مدت هاست که پیگیر بررسی چند فیلم سینمایی حاشیه دار هستند و اظهارات مختلفی در این باره داشته اند. مردم بسیاری، خواسته یا ناخواسته با جریانات به وجود آمده آشنا شده اند و نگاه شان نسبت به رفت و آمدهای سینما تیزتر شده است. در چند وقت اخیر از دهان هنرمندان بسیاری شنیده ایم که سینما با مسائل سیاسی خلط پیدا کرده است. به هر حال وجود چنین موضوعی هم خود وجه دیگری از اهمیت سینما را نشان می دهد. اینها همه یعنی سینما مهم است. با این حال، انگار قرار نیست که دعواها کنار گذاشته شود تا سینما به دور از سنگینی حاشیه ها و با فراغ بال در جامعه خودنمایی کند. دو فیلم از سه فیلم تازه اکران شده این روزهای سینماها، مورد غضب حوزه هنری قرار گرفته است. جالب آن است که این فیلم ها طی دو روز فروشی چشمگیر نسبت به آن فیلم غیرتحریمی داشته اند. این تجربه در چند دوره قبل اکران هم تکرار شد اما انگار قرار نیست قدمی در مسیر تغییر برداشته شود. اگر همه این مسائل را کنار هم بگذاریم، به این نتیجه می رسیم که سینمای ما دچار وندالیسم شده است. عارضه ای که در عرصه اجتماع و سیاست به آن جریان تخریب اموال عمومی می گویند. وقتی ما می بینیم سینمای ما اینقدر اهمیت دارد و طبقات مختلف اجتماعی و فرهنگی را درگیر خود می کند، چرا باید تشویش و به هم ریختگی را در آن روا بدانیم؟