21 دسامبر 2012 برای میلیون ها نفر «پایان دنیا» نام گرفته، گزارش ها از خاتمه تقویم «مایا» در این روز، «شب یلدای» ایرانیان و پناه گرفتن مردم در کوه بوگراش فرانسه خبر می دهند اما برای مردم آفریقای جنوبی و برای میلیون ها انسان دیگر، «پایان دنیا» می تواند درست روزی باشد که خبر مرگ یکی از اسطوره های مانای قرن بی قهرمان ما را بشنوند. «نلسون ماندلا»، قهرمان مبارزه با آپارتاید در آفریقای جنوبی و الهام بخش بسیاری از آزادیخواهان جهان، درست در همین «دسامبر لعنت شده» به بیمارستان رفته و پیکر نحیف خود را به تیغ جراحی سپرده است. شاید این برای یک پیرمرد 94 ساله چندان هم عجیب نباشد، شاید شگفت انگیز این باشد که چگونه او می تواند بیش از 90 سال عمر کند و امیدوار باشد که یک قرن کامل زندگی کند و شاید از نظر بسیاری 94سال، خیلی زیاد هم به نظر آید اما اگر نام این پیرمرد دوست داشتنی، نلسون ماندلاباشد، آن وقت هیچ دلیل و برهان و توجیه و عدد و رقمی به چشم نمی آید، همه می خواهند که او زنده بماند، حتی اگر این روزها، بیشتر از همیشه خاموش باشد و حتی اگر توان حرکتی زیادی نداشته باشد و کم تر از هر زمان دیگری در رسانه ها دیده شود. نلسون ماندلایک انسان نیست، یک مجسمه طلایی است، یک نماد افسانه یی و یک اسطوره نامیرا برای تمام کسانی است که می خواهند در اوج ناامیدی و شکست، نشانی از فردا و آینده بیابند. او سمبل مقاومت در نهایت ناامیدی و اسطوره پایبندی به آرمان «آزادی» در اوج قدرت است. او قهرمان بود: از همان روزی که 21 سال زندان دشوار همراه با کار اجباری و انفرادی کشنده اش آغاز شد و او اسطوره شد: روزی که در اوج محبوبیتی بی همانند، قدرت را واگذارد و بازنشسته شد. ما و نه ما، که تمام دنیا، حالاحالاها به ماندلانیاز دارد.