شعر حاصل از تجربه شاعر است در مقام خاطره ای شاعرانه و به مقوله ای از سرایندگی گفته می شود که انگیزه آن بازگو کردن سرگذشت، تجربه و واکنش او در قبال رویدادی است که شاعر به شخصه با آن درگیر بوده است. همه امکانات و ابزارهای سازنده شعر، مانند وزن، قافیه، موسیقی کلام، ترجیع بند و تصویرپردازی به تجربه شاعر جان می بخشند و به احساساتی که وی هنگام تجربه رویداد داشته است، تازگی و عمق می دهند. همه این موارد انتقال محسوسات شاعر را به خواننده امکانپذیر می سازد. شرط دریافت چنین احساس هایی از شعر، برقراری رابطه ای مستقیم میان انسان و جهان است؛ رابطه ای که امکان دریافت و تجزیه جهان را برای ما فراهم می سازد.