ابوسعید ابوالخیر بعد از آنکه چند کتاب نوشته بود در باب عرفان، از علمای قوم خرقه ستاند و به جایگاهی رسید که شناخته شده دوران شد. بعد از آن عبدالرحمن سلمی عارف نامدار قرن پنجم خرقه ای دیگر به او اعطا کرد. از این رو، اهالی اندیشه آن دوران، ابوسعید را در جایگاه ویژه روحانی و پختگی عرفانی یافت. او در چنین شرایطی احساس کرد آنچه نوشته است همه از سر خودپسندی و نامجویی است، در نتیجه کتاب هایش را جمع کرد، چاله ای حفر کرد و آثارش را در آن گذاشت و نهالی نیز در آن کاشت. او شاید این کار را کرد تا هم بر هوای خود غلبه کند و هم شاید در این فکر بود که روزی این نهال تبدیل به درختی شود که میوه دهد و مردمان از میوه هایش بهره بگیرند تا از این طریق، اندوخته های مکتوبش که در رگ و ریشه درخت و ثمراتش جریان پیدا کرده، به جسم و روان شان راه پیدا کند.