شاهرخ مسکوب بیش و پیش از هر چیز خود را جستارنویس می دانست. نمونه برجسته این گونه کارش ارمغان مور است که در سال های پایانی زندگی نوشت. خود او با فروتنی همیشگی اش می گوید: «این چیزهایی که من می نویسم تحقیق به معنای کلاسیک نیست. من در واقع essai می نویسم که شاید معادلش در فارسی جستارنویسی باشد و کارم فکر کردن به ادبیات خودمان است. چه غنایی چه حماسی. برای این کار باید تحقیق کرد اما سختی کار در این است که بعد حاصل تمام این سوادی را که به دست آمده باید به فراموشی سپرد. آدم باید یاد بگیرد اقوال این و آن را دور بریزد و فقط بینش آنها را بگیرد.»