کارل اشمیت به ما می گوید: امر سیاسی شدیدترین و آخرین حد خصومت است، و هر خصومت انضمامی هرچه به نقطه اوج نزدیک تر شود سیاسی تر می شود. اما به راستی خشونت ذاتی سیاست است؟ به بیان دیگر، آیا سیاست را جز در پیوند تنگاتنگ با حاکمیت، و حاکمیت را جز در رابطه عمیق و وثیق با انسان تحت انقیادش - به مثابه موضوع یا ابژه یی برای زنده بودن خویش - و این پیوند و رابطه را جز در پرتو منطق استیلا، خصومت و خشونت می توان بازنمایی کرد؟ بی تردید، هرگونه پاسخی به این سوال مستلزم تاملی در منظرها و نظرهای گوناگون در این عرصه است. لذا در سلسله مباحث زیر تلاش می شود رابطه بین سیاست، خصومت و خشونت را در بستر نظام های اندیشگی سیاسی مختلف برجسته کنیم.