تهیه کننده رادیو از شب قبل می دانستم اول بهمن 1391 روز متفاوتی است. رادیوی اتومبیل روشن بود و ما در راه مدرسه و اداره. من، همسر و دخترم. صدای دلنشین مرد ملودی های دوست داشتنی زندگی ام از رادیو شنیده می شد. روزهای کودکی ام را به خاطر می آوردم وقتی که پدر خسته از سرکار می آمد، غذایی می خورد و می رفت استراحت کند. اما رادیو کنارش بود و عطرگل ها را درخانه مان می پراکند؛ آهنگ هایی که از نسل او بود، اما من هم از آنها لذت می بردم. فاطمه کوچک من روی صندلی عقب به کوچه باغ های فرحزاد نگاه می کرد و زیر لب همان ترانه را زمزمه می کرد: «شبی که آوای نی تو شنیدم / چو آهوی تشنه پی تو دویدم/ دوان دوان تا لب چشمه