سنت مجسمه سازی ایران به صورتی تقریبا مستقیم به سنت اروپایی (فرانسوی و ایتالیایی) جایی که کمال الملک پیش از بازگشت به ایران در دوره مشروطه در آنجا تحصیل کرده بود و جایی که شاگرد او ابوالحسن خان نیز در آنجا با هنر مجسمه سازی آشنا شد تا از سال 1312/1933 پس از بازگشت به ایران، حرکتی جدید را آغاز کند.

البته این سنت بسیار زود به حوزه سیاسی پیوند خورد؛ جایی که پیش از آن بزرگان و پادشاهان از دوران صفوی به نوعی جاودانگی در قالب تابلوهای نقاشی رسیده بودند. اما تفاوت اصلی ظاهرا در نیازی بود که در این دوران، هویتی ملی در قالب به «تجسم» در آوردن ایرانی بود که دولت سیاسی (به ویژه پهلوی اول) به دنبال آن بود؛ نخستین مجسمه های مهم صدیقی در کنار مجسمه شاهان قدیم و جدید: نادرشاه، محمدرضا شاه و رضا شاه، تندیس های فردوسی، امیرکبیر، سعدی و خیام بودند.