بتازگی «یک جفت چکمه برای هزارپا»ی فرانتس هولر سوئیسی را خواندم، که مترجمش علی عبداللهی و ناشرش نشر آموت است. کتاب، مجموعه ای است از داستان هایی که اغلب در یک صفحه یا حتی چند سطر است، تعداد اندکی از آنها هم در چند صفحه هستند.

یکی از داستان های کتاب درباره باغبانی است که پاهای سنگی اش شهره عالمش کرده اند. برای همین گروه گروه آدم از همه جای دنیا به دیدنش می آیند تا وقتی او دارد باغچه ها و کرت هایش را آب می دهد پایش را لمس کنند یا وقتی در گلخانه اش سرگرم کار است دستشان را به ساق پایش بکشند. بعد هم بگویند آدم تصورش را هم نمی تواند بکند که پر و پای یک نفر از سنگ است، اما هیچ گاه کسی از گل های او چیزی نمی گوید.