در میان آب های نیلگون اقیانوس آرام در منطقه یی میان جزایر هاوایی و سواحل امریکای شمالی، بزرگ ترین مجموعه زباله جهان شناور است، مجموعه یی که با افزایش تولید زباله توسط انسان و پراکنده کردن آن در طبیعت و خصوصا در مناطق ساحلی و اقیانوس ها، روز به روز بزرگ تر می شود. مجموعه یی که متشکل از زباله های پلاستیکی، اعم از بطری های پلاستیکی، کیسه های پلاستیکی و... است که اکنون به حدی بزرگ شده است که دانشمندان و پژوهشگرانی که به تازگی با کمک آخرین عکس های ماهواره یی آن را اندازه گیری کرده اند، از آن به عنوان «قاره هفتم» یاد می کنند. این مجموعه زباله پلاستیکی شناور در آب های اقیانوس آرام، به طور اتفاقی در سال 1997 توسط چارلز مور، پژوهشگر محیط زیست و دریانورد اسکاتلندی کشف شد. ولی طی 15 سال اخیر، با وجود هشدارهای پیاپی وی و خصوصا فعالان دفاع از محیط زیست سازمان «گرین پیس. Greenpeace»، نه تنها برای مقابله با این پدیده آلاینده اقدامی نشده است، بلکه به دلیل افزایش تولید فرآورده های پلاستیکی و رها کردن زباله های پلاستیکی در طبیعت و در اقیانوس ها، مساحت «قاره هفتم» در حال حاضر به اندازه یک سوم ایالات متحده امریکا یا به عبارت دیگر، یک سوم قاره اروپا افزایش یافته است. اکنون مساحت «قاره هفتم» بالغ بر سه و نیم میلیون کیلومتر مربع اندازه گیری شده است. یعنی به طور مثال، شش برابر مساحت کشور فرانسه و بیش از 3/5 میلیون تن زباله پلاستیکی، آن را تشکیل می دهد و در اکثر این مجموعه، عمق زباله های قاره هفتم به بیش از 30 متر در اعماق اقیانوس آرام محاسبه شده است. سالانه بیش از 100 میلیون تن فرآورده پلاستیکی تولید می شود که از این میزان، 10 درصد فرآورده ها که پس از مصرف به زباله تبدیل می شوند، به اقیانوس ها ریخته می شوند: یعنی 70 میلیون تن پلاستیک در سال که بازهم در این میان، درصد زباله های پلاستیکی به اعماق اقیانوس ها می روند، ولی 30 درصد باقی مانده در سطح آب شناور می ماند: یعنی سه میلیون تن زباله پلاستیکی در سال.