احساس مسوولیت اجتماعی نسبت به گسترش فقر و عمیق شدن فاصله طبقاتی رسالتی انسانی و همگانی است. اهالی هنر و رسانه اگر حساسیت بیشتری در این زمینه نشان دهند چندان غریب نیست. به شرط آنکه نشانه های این احساس مسوولیت کهنسال و از مدافتاده را همچنان بخش جوهری و جدایی ناپذیری از روح هنر و هنرمند بدانیم و بیابیم. کم نیستند از وابستگان این قبیله در صف از ما بهتران که نمایش فقر و تنگدستی را خوب و برابر اصل بازی می کنند. بازی می کنند و ما را بازی می دهند. خیلی وقت است با درآوردن اشک ما جماعت ساده دل و خوش باور از جنوبگان شهر به کوچه باغ های زعفرانی و فرمان فرمایی کوچیده اند و هنرپرواربندان پول به سایر هنرهایشان می چربد. حالامحض زنده کردن خاطرات فراموش شده خودشان انگشتی در حفره های نوستالژی باز روح ما می چرخانند تا یک تیرو دو هدف کرده باشند.