در مواجهه با موضوع گردش (و نه گردشگری) در دریای پارس، نامگذاری اشتباه، نخستین چالش بر سر راه ماست. شواهد تاریخی در تمام دنیا، حکایت از آن دارند که این دریا در طول قرن ها، به نام دریای پارس شناخته می شده و چنین نامگذاری ای می تواند، جهانی باشد؛ اما وقتی ما از واژه «خلیج» که یک واژه عربی است، استفاده می کنیم، باید بپذیریم که اعراب سریعا از آن بهره برداری کرده و سعی می کنند آن را به نفع خود مصادره کنند که واژه جعلی «خلیج ع ر ب ی» یکی از اینهاست. از یاد نبریم که در تمامی نوشته های کهن ایرانی و حتی نوشته هایی از سه هزار سال پیش، این مکان، دریای پارس نامیده شده و ما نباید به هیچ عنوان از واژه هایی که از فرهنگ ما برنخاسته اند برای این نامگذاری استفاده کنیم. چالش ما در حوزه گردش در دریای پارس هم دقیقا از همین جا آغاز می شود؛ چرا که این دریا حقیقتا گنجینه بزرگی است که جهانیان آرزوی دیدارش را دارند. سخن گفتن درباره این گنجینه بزرگ در بخش های مختلف، کار بسیار دشواری است، اما نمونه های تاریخی و پتانسیل های آن نشان می دهد که در صورت شناخت درست، می توان از این گنجینه بزرگ، پهنه ای گردشی برای تمام مردم جهان ساخت. برای نمونه، در یکی از جزایر دریای پارس، خاکی است که به یکی از شرکت های فرانسوی واگذار می شود تا بهترین لوازم آرایشی جهان را تولید کند. متاسفانه این گنج در دست ماست، اما نیروی دیدار آن را نداریم؛ انبوهی از بهترین مخازن مرجانی جهان را در این دریا می توان پیدا کرد، اما ما نسبت به آن بی توجه هستیم. نخستین مروارید جهان از این دریا صید شده و حتی کاوش های باستان شناسی نشان می دهد که قدیمی ترین صدف کشف شده جهان که عمری 5000 ساله دارد، از دل دریای پارس بیرون آمده و تمام این ویژگی ها، سازنده یک گنجینه بزرگ گردشی است و تنها در صورت توجه به ویژگی های همه جانبه این دریا، می توان امیدوار بود که دریای پارس بزرگ ترین جایگاه دیدار جهانیان شود.