کم کردن ساعت کار خانم ها نخستین و مشخص ترین اثری که بر جامعه می گذارد، کمرنگ کردن حضور زنان است، حضوری که در سال های اخیر به سختی و با اثبات توانمندی مان به دست آوردیم. در این طرح ساعت کاری زنان هشت ساعت در هفته کاهش می یابد، در ماه 32 ساعت. کدام کارفرمایی حاضر است نیروی کار نصفه و نیمه داشته باشد حتی اگر معافیت بیمه و مالیات هم داشته باشد. کارفرما می خواهد کار انجام شود، نیرویی که برای 44 ساعت کار پول می گیرد و 36 ساعت کار انجام می دهد برای کدام کارفرما جذابیت دارد؟ نخستین اتفاقی که می افتد این است که کارفرما دیگر نیروی خانم جذب نمی کند. در اینکه روی این طرح چقدر کار مطالعاتی انجام شده و آیا شده یا نشده بحث نمی کنم. اما بحث دیگری که وجود دارد تنها شغل زنان نیست که مورد تهدید قرار می گیرد بلکه زنان دیگر نمی توانند پست های مدیریتی داشته باشند. آنچه تاسف برانگیز است این است که به این طرح ها همه جانبه نگاه نمی شود و بناگذاران این طرح ها از کارهای علمی بی بهره اند و تنها به نتیجه مورد نظر خود فکر می کنند که زودتر حاصل شود. این دست طرح ها را بعد از انقلاب هم شاهد بودیم، تبعیضاتی که در حق زنان روا شد باعث شد چندین سال از پست های مدیریتی دور بمانند و بار دیگر با ثابت کردن توانایی های علمی و فنی خود به جامعه بازگردند و آنچه شایسته اش هستند را از آن خود کنند.

همیشه گمان بر این بوده که مردان انحصار طلب اند و درصدد ایجاد کردن محرومیت برای زنان. اما به واسطه این طرح زنان دولتی نه تنها پست های مدیریتی را از زنان می گیرند که شغل های معمولی و پیش پا افتاده آنان را هم سلب می کنند.

فعال حقوق زنان*