«این بازی کی تمام می شود» داستان بلندی است که به سادگی تمام روایت می شود. آیت دولتشاه تمام هم و غمش را به کار بسته تا داستانی بنویسد، مطلقا به دور از هرگونه پیچیدگی. لازم است پیش از هرچیز ابتدا ابعاد و چگونگی اجرای این سادگی را در برخی عناصر این داستان بررسی کنیم. زاویه دید داستان اول شخص است و راوی در کانون روایت قرار دارد، روایتی ذهنی و درونی. در پاره یی از بخش ها ممکن است چنین به نظر برسد که راوی اول شخص تا اندازه یی از قضاوت فاصله گرفته است، اما اولااین حکم در کل داستان صادق نیست و ثانیا به نظر می آید همان صحنه های معدود نیز به سرعت با بدل های آشکاری مورد تردید قرار می گیرد. «به ماشین که