این کتاب «جشن در جشن» است، یک سو جشنی به سبک و سیاق هایدگر آنچنان که خود در جلد نخست کتاب در وصف فیلسوف همچون فرد ترین فرد می گوید:«تفکر انتزاعی برای بسیاری کاری طاقت فرساست، برای من، در روزهای خوش، جشن است و از خود بی خودی.» جشن هایدگری جشنی است در حضور تفکر انتزاعی به معنی دشوار ترین و شایسته ترین تفکری که از آن متفکری اصیل است. در سوی دیگر جشن نیچه ای برپاست. جشن دیونوزوسی با سبک ساتیری همراه با سرافرازی، سبک سری، سرخوشی و «ریشخند هرگونه جدیت و حرمت»، نوعی «آری گویی» به زیستن و خود زندگی با وجود شنیدن «بیشترین نه» در تراژدی ها. هایدگر، خود این درسگفتار ها را با وعده «جشن تفکر» آغار می کند