هرگز کسی باور نمی کرد «عباس آرامی» مترجم صاحب نام به این زودی ها جام رحمت را سر بکشد. البته یکی، دو سالی بود که به دروازه دنیای دراندشت آخرت رسیده بود، به آستانه هفتاد. ولی هنوز سرحال و شوخ و شنگ می نمود و به طنز می گفت منتظر اعجاز دانش و فناوری هزاره سوم است که کشف داروی بی مرگی را اعلام کند تا هرکس – چون او - قصد جاخوش کردن ابدی دارد کپسولش را به آسانی آسپرین از داروخانه بخرد و بالابیندازد! همسر – بدون شک – وفادارش «پروانه» (از نقاشان مطرح معاصر) در سوگ زنده یاد اشک ها ریخت و گریه ها کرد و تا یک سال سیاه پوشید و عزلت گزید و با خویش و بیگانه نجوشید.