پیش از همه «ادیپوس» نزدیک آمد، با مشعلش، با لباسش و با کلامش و این سه در خلوص و پاکیزگی، مقدمه ساز و آشکارکننده نحوه اجرا تا پایان کار هستند. در باب «زبان»، این اجرا برانگیزاننده آن است که بگوییم تمایل بر آن بوده که نقش ها به حد کلامشان حاضر باشند و نه البته به اندازه «بیان» که نقش ها نه به کار بیانگری بل مدام به کلامی فاخر در کار حضور خویش در زبان شده اند و این به کلی خصلت نمایی نقش ها را که اغلب چون واقعیاتی مبرهن دانسته شده اند (یعنی که نقش ها توصیف یا بیان می شوند و نه حاضر) را به تعویق می اندازد و درعوض تلاش هر بازیگر را به «در زبان بودن» معطوف می کند که آنچه چون واقعیتی پیشین باید دانسته